അപ്പുക്കുട്ടേട്ടന്‍

                                                          അപ്പുക്കുട്ടേട്ടന്‍
                 
                             അപ്പുക്കുട്ടേട്ടന് നായാട്ട് ഒരു ഹരമായിരുന്നു.എന്നാല്‍ കള്ളതോക്കും വെടിയും പടയുമൊന്നുമല്ല കേട്ടോ, തോക്കും നായയുമായി വെടിക്ക് പോയെങ്കിലേ നായാട്ടാവൂയെങ്കില്‍ അദ്ദേഹം നായാട്ടുകാരനായിരുന്നില്ല.മണ്ണിനോടും മഞ്ഞിനോടും കാടിനോടും കാട്ടുമൃഗങ്ങളോടും പടവെട്ടാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട ഒരു ആദ്യ കാല കുടിയേറ്റ കര്‍ഷകന്‍ .
                               ഹൈറേഞ്ചിലെ കുടിയേറ്റത്തിന്റെ ആദ്യ നാളുകളില്‍ ഭക്ഷണത്തിലെ പ്രധാന വിഭവം കാട്ടുമൃഗങ്ങളുടെ ഇറച്ചിയായിരുന്നു.കപ്പക്കും ചേനക്കും കാച്ചിലിനുമൊക്കെയൊപ്പം അല്പം വെടിയിറച്ചിയും.പ്രകൃതിയോട് പടവെട്ടി അവരുടെ മനസ്സും ശരീരവും കാരിരുമ്പിന്റെ കരുത്തുനേടി.
                           കാലത്ത് പത്ത് മണിവരെയൊക്കെ മഞ്ഞ് മൂടികിടക്കും,എങ്കില്ലും പണിക്കും മറ്റ് കാര്യങ്ങള്‍ക്കും യാതൊരു തടസ്സവും വരാനവര്‍ സ്വയം സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല.
                        ഇങ്ങനെ മഞ്ഞ് മൂടികിടക്കുന്ന പ്രഭാതങ്ങളിലൊക്കെ തലേന്നത്തെ അദ്വാനത്തിന്റെ ഫലവുമായി അപ്പുക്കുട്ടേട്ടന്‍ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ പരിസരം വഴിവന്നിരുന്നു.
               കാട്ടുപന്നി ,  മുള്ളന്‍ , കാട്ടുമുയല്‍  , കാട്ടുകോഴി,  കാട്ടുപൂച്ച,  തുടങ്ങി എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തതും എനിക്ക് പേരറിയാത്തതുമായ ഒട്ടനവധി മൃഗങ്ങളെ അപ്പുക്കുട്ടേട്ടന്‍ കെണിവച്ചും കുഴികുത്തിയും അമ്പും വില്ലും ഉപയോഗിച്ചും മറ്റും പിടിച്ചു പോന്നു.
         മുള്ളനും മറ്റും വരുന്ന താര അദ്ദേഹം കൃതൃമായി കണ്ടുപിടിക്കും അവിടെ കമ്പികൊണ്ടുള്ള കെണിയുണ്ടാക്കി കമ്പില്‍ കെട്ടി നിര്‍ത്തും.ചിലയിടങ്ങളില്‍ നിരനിരയായി ഒട്ടനവധി കെണികള്‍ വച്ചിരിക്കുന്നത്  പലപ്പോഴും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഇതുകണ്ട് ഞാനും ചേട്ടനും ചേര്‍ന്ന്  പലയിടത്തും കെണികള്‍ വച്ചെങ്കിലും നിരാശയായിരുന്നു ഫലം.
                      ഈ സമയമൊക്കെ നല്ല ഒന്നാന്തരം മുള്ളനേയും കാട്ടുമുയലിനേയും മറ്റും അദ്ദേഹം നിരന്തരം പിടിച്ച് ഞങ്ങളെ വിസ്മയിപ്പിച്ചു. ആരാച്ചാര്‍ കഴുമരത്തില്‍ തൂക്കിയിരിക്കുന്ന കുടുക്കുപോലെയാണ് അദ്ദേഹം കുടുക്കുണ്ടാക്കിയിരുന്നത്. അതിനുശേഷം ചെറിയ കുറ്റികള്‍ തറച്ച് നിരനിരയായി കുടുക്കുവയ്ക്കും .കുടുക്ക് വച്ചിരിക്കുന്നതിനടിയിലും വശങ്ങളിലും മരച്ചില്ലയും ഇലകളും ഒടിച്ച് തടസ്സങ്ങളുണ്ടാക്കും.മൃഗങ്ങള്‍ കൃതൃമായി കുടുക്കില്‍ വീഴുന്നതിനാണിത്.
                                   
                       അദ്ദേഹം മൃഗങ്ങളെ മാത്രമായിരുന്നില്ല വേട്ടയാടിയിരുന്നത്. വലിയ മരങ്ങളില്‍ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന പെരുംതേനും മരപ്പൊത്തിലു മറ്റും കാണുന്ന ചെറുതേനും എല്ലാം ശേഖരിച്ചിരുന്നു. തേനെടുക്കുന്ന അവസരത്തിലൊക്കെ കൈനിറയെ ഈച്ചയുമയായിരുന്നു അദ്ദേഹം വന്നിരുന്നത്. പെട്ടിയിലാക്കി വീട്ടില്‍ വളര്‍ത്താനാണ് ഇങ്ങനെ കൊണ്ടുവന്നിരുന്നത്. ഇവയെ കയ്യില്‍ തൂക്കി കൊണ്ടുവരുന്നതിന് ഒരു സൂത്രമുണ്ട്. റാണിയീച്ചയെ പിടിച്ച് ചിറകുവെട്ടി ഒരു കയ്യില്‍ വെക്കും. പിന്നെ മറ്റീച്ചകളെല്ലാം മര്യാദക്കാരന്മാരായി കയ്യില്‍ വന്ന് തൂങ്ങിക്കൊള്ളും. ഇങ്ങനെ എടുത്താല്‍ പൊങ്ങാത്തഭാ‍രവുമായി എത്രപ്രാവശ്യം അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടിരിക്കുന്നു.

                      മീന്‍ പിടുത്തത്തിലും അദ്ദേഹം വിദഗ്ധനായിരുന്നു. മഴക്കാലത്തും വേനല്‍ കാലത്തുമെല്ലാം കൈനിറയെ മീന്‍ പിടിക്കുകയും ചെയ്തുപോന്നു.ഇതിനായി ഒരു പ്രത്യേകതരം കൂടയുണ്ടാക്കും.  ഈ കൂട വഴി മീന്‍ ഉള്ളില്‍ കയറിയാല്‍ പുറത്തിറങ്ങാനാവില്ല. അകത്തേക്കുമാത്രമേ പ്രവേശനമുള്ളു, പുറത്തേക്കില്ല. വെള്ളം കയറിക്കിടക്കുന്ന ചെറിയ തോടുകളിലും മറ്റും ഈ കെണി സ്ഥാപിക്കും. വെള്ളത്തിനൊപ്പം നീന്തിയും ഒഴുകിയും വരുന്ന മീനൊക്കെ കെണിയിലെ തീറ്റകണ്ട് അകത്ത് കയറിയാല്‍ ഓക്കെ. ഇടയ്ക്ക് ചൂണ്ടപ്രയോഗവും ഉണ്ടായിരുന്നു. നല്ല കപ്പ പുഴുങ്ങി ചൂണ്ടയില്‍ കൊരുത്തായിരുന്നു ഇങ്ങനെയുള്ള  മീന്‍പിടുത്തം.
                       പിന്നെതേങ്ങയിടാനും മരംവെട്ടാനും മുട്ടികീറാനും എന്നു വേണ്ട സകലപണിക്കും അദ്ദേഹത്തെ കഴിഞ്ഞേ മറ്റാരെങ്കിലുമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

ഒരു ചെറിയ അപകടം അദ്ദേഹത്തെ തീരെ തളര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞു. വീട്ടില്‍ വളര്‍ത്തിയിരുന്ന ഒരു പശുക്കിടാവാണ് പണിപറ്റിച്ചത്. മഹാകുസൃതിയായിരുന്ന കിടാവ് റോഡുവക്കില്‍ നിന്നും അഴിച്ചതും കുതറിയൊറ്റയോട്ടം. അദ്ദേഹം പിടിവിടാഞ്ഞതോ കയ്യിലൊ മറ്റൊ കുരുങ്ങി കിടന്നതൊ എന്നറിയില്ല, അപ്രതീക്ഷിതമായി വീണുപോയ അപ്പുക്കുട്ടേട്ടനെയും കൊണ്ട് കിടാവ് കല്ലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെയു മറ്റും കുറേ ദൂരം വലിച്ചുകൊണ്ടോടി. അതോടുകൂടി അദ്ദേഹം തീരെ അവശനായി. മുഖത്തൊക്കെനീരും.  പഴയപോലുള്ള പണിയൊന്നും ചെയ്യാനും ആവില്ല. എങ്കിലും വല്ലപ്പോഴും ചെറിയ  കെണിയും മീന്‍ പിടുത്തവുമൊക്കെയായി കഴിഞ്ഞു പോരുന്നു.
       അങ്ങനെയിരിക്കെ അടുത്തകാലത്തൊരു ദിവസം കാലത്ത് അമ്മയുടെ ഫോണ്‍  ‘എടാ നമ്മുടെ അപ്പുകുട്ടേട്ടന്‍ മരിച്ചു..’.ഡ്യൂട്ടിതിരക്കിലായിരുന്നെങ്കില്ലും പോകാന്‍ ഞാന്‍ തീര്‍ച്ചയാക്കി .അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ ആരും ആയിരുന്നില്ല പക്ഷേ എന്തോ ഒരു ആത്മബന്ധം. ... ,ഒരു ആരാധന മനസ്സില്‍ തങ്ങി നിന്നിരുന്നു.
                            പക്ഷെ എനിക്കവസാനമായി അദ്ദേഹത്തെ കാണാനായില്ല .അന്നുതന്നെ ഞങ്ങളുടെ ഒരടുത്ത ബന്ധു മരിച്ചു.തിരക്കിട്ട് അങ്ങോട്ടേക്ക് പോകേണ്ടിവന്നു.
  ഞങ്ങളുടെ ചെറുപ്പത്തിലെ ‘ഹീറോ’ ആയിരുന്ന ആപ്പുകുട്ടേട്ടനെ അവസാനമായി കാണാനാവത്തതിന്റെ വേദന ഇന്നും മനസ്സില്‍ നീറ്റലായ് തങ്ങി നില്‍ക്കുന്നു.
(അപ്പുകുട്ടേട്ടന്‍ എന്നത് ശരിയായ പേരല്ല,പിന്നെ ഇതിലെ എല്ലാം  കുറെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളും കുറെ  സങ്കല്‍പ്പങ്ങളും ,എല്ലാ കഥകളും അനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്നും രൂപപ്പെടുന്നതാണല്ലോ..... )