നിലവിളി
നിലവിളികളോട് മുഖം തിരിക്കട്ടെ ഞാൻ
ഇവകളെല്ലാംമെന്നെ പിൻതുടരും വരെ.
ചുടലയിൽനിന്നുയിർകൊണ്ട ജീവന്റെ സ്പന്ദനം തലമുറകളെ തലോടി മറയുന്ന നിലവിളി, കൂടെയുയരുന്ന പുകയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി സ്വത്തുവീതിക്കാൻ കലമ്പുന്നൊരു സ്വരം.
വഴിയിൽ പഴന്തുണി ചാക്കിനരുകിലായി മൂക്കളകൂട്ടിക്കുഴച്ച് , കുഞ്ഞിന്റെ രോദനം.
നടവരവുകൂടി , കണ്ണിലശ്രുക്കളാൽ “ഭഗവാനെയെന്നു..” നീട്ടി വിളിക്കുന്നു നാവുകൾ.
കൂട്ടിയിടിച്ചുതകരുന്ന വാഹനം ബാക്കിവക്കും കുറെ ഉടലുകളുടെ നിലവിളി.
ജയിലഴികളിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി കരയുന്നു ജനസേവകൻ , കണ്ണുള്ളവർ കാണട്ടെ കണ്ടുമിണ്ടാതിരിക്കട്ടെ!.
ജീവിതം കൊത്തിയരിഞ്ഞിട്ട് ഗുണ്ടകൾ , ഞാനല്ലയെന്നെ കരുവാക്കിയതെന്നും നിലവിളി.
അതിരാത്രം കഴിഞ്ഞ് കണക്കുപറയുന്നു , ചെലവുകൾ ഞങ്ങളെ ഞെരുക്കികളയുന്നു.
എനിക്ക് ഭയമാണ് നിലവിളികളോട് ,
മുഖം തിരിക്കട്ടെ ,
മുഖം പൂഴ്ത്തി നടന്നുമറയട്ടെ ഞാൻ .
നിലവിളികൾ എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.അതിനല്പം ആശ്വാസം കിട്ടി ഇവയെക്കില്ലും കുറിചപ്പോൾ.
ReplyDeleteനിലവിളികളോട് മുഖം തിരിക്കുമ്പോഴും കവിക്ക് സാമൂഹിക ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളില് നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറാന് ആകുന്നില്ല എന്നു ഈ കവിത പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു.
ReplyDeleteഭാനു എന്റെ മനസ്സില് വളരെക്കാലം ഭയപ്പെടുത്തിയ ഒന്നാണീ നിലവിളികള്..
ReplyDeleteപിറന്നു വീഴുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചില് ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷങ്ങളിലൊന്നാണ്..
ReplyDeleteനിലവിളിയെ ഭയക്കുന്നത് ഒളിച്ചോട്ടമല്ലേ..?
കേള്ക്കുന്ന ഓരോ നിലവിളിയും ഇനിയുമൊരു നിലവിളിയെ തടയാനുള്ള ഉള്വിളിയാവട്ടെ..